Mannenmishandeling

“Jarenlang werd ik mishandeld. Jarenlang heb ik gezwegen. Maar nu is het uit!”
 
Ik heb veel te lang gezwegen, vijf en een half jaar om precies te zijn. Maar nu weet ik dat ik
als mannelijk slachtoffer niet alleen sta. Mijn huwelijk was horror. Tegen mijn ex-vrouw zei
je geen nee, ze vond dat niemand haar begreep  (ze leed ook aan een borderline-stoornis),
was vaak depressief en reageerde dat af op mij en de kinderen. Toen ik van haar vluchtte en
de  scheiding  inzette,  liep  ze  vaker  dronken  dan  nuchter  rond,  ook  wanneer  ze  tijdens  het
bezoekrecht  de  kinderen  bij  zich  had.  Zij  had  al  3  kinderen  uit  vorige  relaties  en  samen
hebben we 2 kinderen. Mijn oudste stiefdochter zij ooit: ‘als mama boos werd, veranderde
ze in een monster en de blik in haar ogen deed me verstijven van de schrik.’ Gelukkig stapte
dat ‘monster’ enkele maanden geleden zelf uit het leven.
 
Escalatie
Toen  we  nog  gewoon  vrienden  waren,  was  mijn  ex-partner  een  vriendelijke  vrouw,  de
perfecte moeder voor de buitenwereld. Financieel was het voor haar beter dat ze snel bij me
kwam inwonen. Ik trouwde met haar, al dacht ik op het moment dat ik ‘ja’ zei eigenlijk ‘nee’.
Al na enkele maanden kwam haar ware aard naar boven en ging het bergaf met onze relatie.
Wat begon met dreigementen, schelden en tieren evolueerde al snel tot fysiek geweld. Voor
ik het wist zat ik in een web waar ik niet meer uit geraakte. Bij haar blijven leek me veiliger
dan  weggaan,  ik  vreesde  voor  mijn  leven  en  het  was  mijn  verantwoordelijkheid  om  de
kinderen tegen haar te beschermen.
Als een van de kinderen morste of te luid speelde, ontplofte ze al. Soms sloeg ze me het hele
huis  door,  op een  bepaald  moment  zelfs  met  de  helm  van  de  brommer.  Ik  raakte
bewusteloos. Ooit gooide  ze me  door  het  raam van  de veranda. Als  ze woest was,  had  ze
enorm veel kracht. Hoe verder in de tijd, hoe frequenter de slechte momenten. Op het einde
van onze relatie was elke dag de hel.
 
Vernederd
Mijn ex-vrouw pleegde zowel  fysiek, psychisch,  financieel als seksueel geweld op me. Vaak
schold  ze me uit en vernederde me in het openbaar. Toen ik mijn  sleutels eens kwijt was,
zette ze op facebook: ‘de dommerik is zijn sleutels kwijt’. Drie weken later vond uitgerekend
zij de sleutels terug in de auto. Ik werkte als schilder, maar zij verstopte behangboeken die ik
had klaargezet voor klantenbezoeken en wiste offertes en werffoto ‘s van mijn computer. Ik
kon niet anders dan stoppen met mijn zelfstandige activiteit.
 
Verkracht
Bij  ons  jongste  kind  voel  ik  me  als  man  verkracht.  Enkele  weken  na  de  geboorte  van  ons
eerste  kind,  begon  ze  over  nog  een  kind.  Ik  wou  geen  kind  meer  met  haar.  De  ruzie
escaleerde,  ze  kreeg  me  in  bed, maakte  mijn  broek  los,  krabde  en  beet  me  toen  ik
tegenstribbelde. Ik moest  het  onderspit  delven  en  probeerde  te  denken:  ‘laat  het  komen,
dan ben je er vanaf en hopelijk is het niets.’ Maar dat hoopte ik fout, al hou ik ook zielsveel
van mijn jongste dochter. Na wat er gebeurd was, voelde ik me zo vies dat ik me in paniek
afspoelde onder de douche.
 
Ik leerde liegen
De  buitenwereld  mocht  niet  merken  dat  het  scheef  zat  tussen  ons.  Blauwe  plekken  en
bijtwonden moest ik ook in de zomer verstoppen met lange mouwen. Als mensen me daar
opmerkingen  over  gaven,  verzon  ik  wel  iets.  Als  mijn  gezicht  open  lag,  had  de  hond  me
toegetakeld. Ik leerde liegen. Alleen bowling mocht ik blijven doen, niets mocht abnormaal
lijken.
 
Kindermishandeling
Eigenlijk zijn haar kinderen naar mijn gevoel altijd mijn kinderen geweest, al snel zeiden ze
papa tegen me. Maar mijn ex-vrouw beet de kinderen, sloeg en verwaarloosde ze. Behalve
het kindergeld dat ze opbrachten, waren ze een last voor haar.
Nooit heb ik mijn ex-vrouw zelf met een vinger aangeraakt, hoe hard ze me ook uitdaagde
om terug te slaan. Het enige wat ik kon doen, was haar ontwijken en lopen, lopen, lopen. Als
man ben je een vogel voor de kat. De politie geloofde mij niet, altijd vertelde ze haar verhaal
zo dat zij zich tegen mij moest verdedigen. Ook de kinderen werden niet geloofd toen ze op
momenten van ruzie naar de politie belden en zeiden dat mama papa sloeg.
 
Keerpunt
Op een ochtend was ik onze baby aan het verschonen. Ze sloeg me recht op mijn gezicht en
ik kon nog net mijn evenwicht bewaren en het kind vasthouden.De reden voor haar razernij
was een fototoestel dat niet op de juiste plaats lag. Voor de zoveelste keer was het leven van
een van onze kinderen in gevaar. Zo kon het niet langer. Die ochtend ben ik met de kinderen
naar  mijn  ouders  gevlucht.  Nooit  heeft  ze  zich  verontschuldigd.  Integendeel:  ik  was  altijd
degene  die  sorry  zei al was ik  niet in  fout. In al  die jaren  heeft  ze  nooit  beseft  dat  zij een
probleem had.
 
Falende hulpverlening
Ik  heb me  geërgerd  aan de manier  van  werken en  de  laksheid  van  ons  rechtssysteem,  de
politie en de hulpverlening. Vaak kreeg ik te horen dat de zaak geseponeerd was bij gebrek
aan  bewijzen en  omdat  de  feiten  niet ernstig genoeg waren.  Later  schreven  ze  de  situatie
toe  aan  de  echtscheidingsproblematiek.  Zolang  ze  mijn  ex-partner  niet  op  heterdaad  kon
betrappen, nam de politie niets serieus. Toen ik bij mijn oudste stiefdochter kopieergedrag
van mijn ex-partner vaststelde,  deed  Jongerenwelzijn  daar  niets mee. Mijn  haren kwamen
overeind toen ik dit hoorde.
 
Een luisterend oor
Toch  heb  ik  ook  positieve  ervaringen  gehad  met  hulpverlening  als  Tele-Onthaal,  het
Vertrouwenscentrum  Kindermishandeling,  het  CLB  en  de  pleegzorg.  Die  organisaties
luisterden en grepen daadwerkelijk in.
In  het begin  vond  ik  het moeilijk  om  aangifte  te  doen  bij  de  politie.  Pas  toen  ik  zichtbare
wonden had, heb ik de moed bij elkaar geraapt en aangifte gedaan. Over de mishandeling
praten,  lukte  me  pas  nadat  ik  gevlucht  was.  Het  werkt  therapeutisch  en  helpt  bij  de
verwerking en de aanvaarding. In het begin was erover praten mijn hulpkreet, nu doe ik het
om anderen te helpen. Wat ik vooral wil vertellen aan andere slachtoffers is dit: hoe moeilijk
het ook is, probeer weg te gaan. Breng jezelf en je kinderen in veiligheid.